เคลือบแก้วในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 วัตถุประสงค์หลักของกระจกในด้านการขนส่งคือเพื่อป้องกันคนขับและผู้โดยสารจากลมแรง รถม้าไร้ม้าเป็นพาหนะคันแรกที่ใช้กระจกในลักษณะนี้ แต่คุณภาพของกระจกนั้นแทบจะไม่เป็นมิตรกับถนน เคลือบแก้วเนื่องจากไม่ได้ป้องกันเศษซากที่ปลิวว่อน ผู้โดยสารของรถก็ตกอยู่ในความเสี่ยงอย่างมากเช่นกันในกรณีที่เกิดอุบัติเหตุ เนื่องจากกระจกนี้ไม่ได้ผลิตขึ้นในลักษณะที่จะให้การปกป้องอย่างเต็มที่หากมีวัตถุตกกระทบ

เคลือบแก้วความลับของกระจกรถยนต์ถูกค้นพบโดยนักเคมีชาวฝรั่งเศส

Edouard Benedictus ในปี 1903 เมื่อเขาทิ้งขวดแก้วที่บรรจุฟิล์มคอลโลเดียนแบบแห้ง ขณะสังเกตดูอุบัติเหตุที่โชคดีนี้อย่างใกล้ชิด เคลือบแก้วเขาสังเกตเห็นว่ากระจกที่เคลือบด้วยฟิล์มแตกร้าวแต่ยังคงรูปทรงเดิมไว้ เขาจดสิทธิบัตรกระจกนิรภัยเป็นครั้งแรกในปี พ.ศ. 2452 โดยมีแผ่นเซลลูลอยด์ติดอยู่ระหว่างกระจกสองชิ้น อย่างไรก็ตาม จนถึงช่วงทศวรรษ 1920 กระจกลามิเนตชนิดนี้จะถูกนำมาใช้ในรถยนต์ได้ไม่นาน พลาสติกชนิดอื่น ๆ ก็มีการทดลองตั้งแต่นั้นมา แต่ในปี พ.ศ. 2479 เคลือบแก้วโพลีไวนิลบิวทีรัล (PVB) พบว่ามีคุณสมบัติด้านความปลอดภัยที่น่าพึงพอใจมากมาย จนทำให้การใช้งานกลายเป็นสากลสำหรับการผลิตกระจกหน้ารถเคลือบแก้ว เป้าหมายหลักสองประการที่ผู้ผลิตรถยนต์พยายามทำให้สำเร็จด้วยกระจกลามิเนตคือการเพิ่มความปลอดภัยให้กับผู้โดยสารในระหว่างที่เกิดอุบัติเหตุและการป้องกันจากขีปนาวุธในสภาพการขับขี่ที่แตกต่างกัน ความต้านทานการเจาะทะลุเป็นคุณสมบัติหลักประการแรกของกระจกลามิเนตชนิดแรก กระบวนการผลิตแก้วในปัจจุบันนี้ประกอบด้วยชั้นบาง ๆ เคลือบแก้วของโพลีไวนิลบิวทีรัล (PVB) ที่แทรกระหว่างแก้วแข็งสองชั้น ผู้ผลิตกระจกใช้กระจกชนิดนี้โดยเฉพาะจนถึงช่วงทศวรรษที่ 1930